Miesiąc: czerwiec 2013

Zbliża się dzień, na który czeka cała Szwecja.

Podniecenie i nerwówka osiągają wyżyny. Trzeba zdążyć wszystko załatwić (czyt. kupić, zaprosić, przygotować, upiec, ugotować, przystroić, na maile odpowiedzieć, na bóstwo się zrobić). A jak człowiek normalnie pracuje, to wszystko załatwia (kupuje, zaprasza, przygotowuje, piecze, gotuje, przystraja, na maile odpowiada i na bóstwo się robi po pracy w godzinach wieczornych (acz widnych). Człowiek na brak czasu narzeka i klnie pod nosem, że doba jest krótka. Zmęczony idzie spać, ale w nocy nie śpi, bo widno, a myśli „co jeszcze załatwić” do usypiających też nie należą….

Tak więc wszyscy dwoją się i troją, żeby wszystko na Ten Dzień przygotować, ale i tak cała ta gorączka sprowadza się do najważniejszego życzenia:

Aby tylko pogoda dopisała.

Jeszcze się dobrze tydzień nie rozkręcił, a już jestem strasznie zmęczona i marzę, żeby był już piątek. To moje dzieci, (osiemnaścioro!) wyciskają ze mnie całą energię, wysysają spokój, burzą równowagę i co gorsza wpędzają mnie czasami w myśli o tym, by się przekwalifikować. Może na cukiernika? Przynajmniej życie byłoby codziennie słodkie.

A tak poważnie. I krótko mówiąc. Praca z dziećmi to w Szwecji praca dla superludzi. Musisz być super: silny psychicznie i fizycznie, wyrozumiały, interesujący i przede wszystkim musisz mieć autorytet. Inaczej dzieci wejdą na głowę i wygonią ze szkoły na zawsze.

Nie twierdzę, że wychowywane w Szwecji dzieci są niedobre albo, że to diabły wcielone. Nie twierdzę też, że ja jestem super. Wręcz przeciwnie w obu przypadkach. Dzieci tutaj wzrastają w nieograniczonej wolności. Niczym nie skrępowane błyszczą inteligencją, kipią fantazją i mają poczucie własnej wartości i wspaniałości. Nie boją się mówić, co myślą, nie wahają się walczyć o swoje prawa. Są samodzielne i świetnie sobie prawie we wszystkim radzą. Nie boją się wyzwań i nie będą się bać wyzwań w dorosłym życiu.

Ta bezbrzeżna przestrzeń i brak granic sprawiają, że dzieci te są także uparte, decydujące, władcze, pyskate oraz… wymagające. Wymagają, by świat, (a w nim i nauczyciele) kręcił się wokół nich. Pracuję na najwyższych obrotach, dwoję się i troję, by utrzymać swój autorytet, gasić konflikty, spełniać wymagania. Nie da się dzieci uciszyć, uciszane buntują się jeszcze bardziej. Trzeba wymyślać zabawy, stawać na przysłowiowych rzęsach, żeby zainteresować je na tyle, by uzyskać upragnioną ciszę.

Na krótko. Bo, gdy już się uspokoją, wyciszą i poinformuję je, że „w nagrodę” idziemy na plac zabaw, już wszystkie dzieci są na korytarzu.

Jest mi trudno. Naprawdę. Nie pragnę być super nauczycielem, chcę być dobrym nauczycielem. Chcę czuć zmęczenie co najwyżej w czwartek wieczorem….

Ja uczę się swojego fachu na nowo. Uczę się od kolegów i koleżanek i wiem, że można można mieć lekko, wystarczy umieć  „ułożyć” sobie dzieci. Widzę spore postępy we własnej pracy, przede wszystkim dlatego, że próbuję szwedzkie wychowanie zrozumieć i zobaczyć w nim pozytywne strony. Ciągle jeszcze się nie do końca z nim zgadzam i mam wielką nadzieję, że coś się w tym kierunku zmieni. Chociażby to, że będę mogła liczyć na wsparcie rodziców w wychowywaniu. Że ja, jako nauczyciel będę mogła spokojnie powiedzieć, że dziecko było niegrzeczne i poprosić o rozmowę z dzieckiem w domu. Tego najbardziej mi w mojej pracy brakuje.

Na koniec dodam, że nie chcę wkładać wszystkich dzieci, jak Szwecja długa i szeroka, do jednego worka. Są dzieci świetnie wychowane, usłuchane i bardzo przyjemne. Są też mądrzy rodzice, którzy z dziećmi rozmawiają i między słowami, albo i wprost mówią, że pani należy słuchać. W takich rodzinach cała moja nadzieja.

Tak więc zawód mój tutaj smakuje czasem gorzko. Częściej słodko, bo niestety kocham wszystkie moje dzieci. Nie wiem, czy tych, które najbardziej zszarpały mi nerwy nie kocham najmocniej. Są dla mnie jak wyzwanie. Jak próba charakteru i próba kwalifikacji. Nie mniej jednak są w tym swoim łobuzerstwie cholernie słodkie.

A miłość moją odwzajemniają bez reszty.

… i urlopu.

Jesteśmy z powrotem w domu. Staraliśmy się wykorzystać ten cenny urlop maksymalnie, zostać za miastem najdłużej, jak się da. Pogoda dopisała, (poza dzisiejszą poranną, krótką, czerwcową burzą), humory także. To był wspaniały urlop!

Wracając do domu podziwiałam niebo, tak różowe i tak błękitne. Była godzina dziesiąta i takie kolory na niebie! Próbowałam je w locie sfotografować, ale zakrętów było dużo i nie wychodziły. Oto kilka zdjęć w miarę udanych.

Dzień się skończył, noc zapada i zapaść nie może. Wciąż widno! Pamiętam, jak była u nas moja ciocia, latem i po pierwszej nocy pierwsze jej pytanie było: Czy u Was się robi ciemno?! Jak usnęła wreszcie, to o trzeciej w nocy obudziła ją radośnie ćwierkająca ptaszyna za oknem.

Ja spać mogę, choć przyznam, że trudniej mi zasnąć a wschodzące w nocy słońce budzi mnie trochę za wcześnie. Światło przedziera się przez żaluzje i przez moje powieki. Wstawaj! – prosi.

Noce latem są krótkie i właściwie jako takie nie zapadają. Są jakby jaśniejsze, widniejsze. Przez dwie, trzy godziny w środku nocy niebo ma ciemno szary kolor. Wczoraj zrobiłam zdjęcie nad lasem, chwilę przed północą. To małe światełko, to czyjeś okno.

A to dziś o 23.20 z okna mojego balkonu:

A Wy? Możecie spać w białe noce?

Dziś w rodzinie królewskiej wielka uroczystość: Król Szwecji wydaje swoją młodszą córkę za mąż. Wybrankiem Królewny Madeleine jest Christopher O’ Neill, Amerykanin. Chris nie jest księciem i nie zechciał nim zostać.

Ślub odbył się w Kościele Zamkowym na Starym Mieście a przyjęcie w pałacu królewskim Drottningholm. Trzy lata temu, gdy Królewna Victoria wychodziła za mąż, byłam blisko wydarzeń, stałam na placu zamkowym i udało mi się zobaczyć ją, gdy mijała nas w karecie – akurat odwróciła twarz w naszą stronę. Teraz jestem poza Sztokholmem, ale ślub Madeleine i Chrisa oglądałam w telewizji, a jakże! Ciekawa byłam sukni;-)

(Zdjęcie zrobiłam ekranowi telewizora).

Lubię takie podniosłe, królewskie ceremonie, lubię patrzeć na orszak gwardii królewskiej na koniach. To mi przypomina, że Szwecja to Królestwo.

Ślub był piękny, państwo młodzi są sobą zachwyceni, niech żyją długo i szczęśliwie!

Dziś, 6 czerwca Szwecja obchodzi swoje święto narodowe (Nationaldagen).

6 czerwca 1523 roku Gustaw I Waza wstąpił na tron, więc data jest nieprzypadkowa. 6 czerwca to dzień wolny od pracy, a na świeżym powietrzu, w parkach, w Skansen; w mieście, za miastem, organizowane są koncerty, pikniki – mieszkańcy Szwecji świętują ten dzień.

My szczęśliwie jesteśmy daleko za miastem, gdzie wynajmujemy letni domek.  Pogoda jak na zamówienie, czyste niebo, gorące słońce, nastroje wyśmienite, może nawet trochę podniosłe. Szczęśliwie też okazało się, że w niedalekim Mariefred będą obchody na rynku.

Pojechaliśmy więc. Kupiliśmy mini książeczkę ze słowami piosenek, które miały być zaśpiewane. Był chór, znani Szwedom wykonawcy, między innymi Magnus Bäcklund, Frida Wingren.

Usłyszałam nawet ukochane Du måste finnas, w wykonaniu Anette Belander.

Ta pieśń jest o imigrantce, która źle i obco czuje się jeszcze na nowej ziemi. Trafia do mnie tak mocno, że zawsze, zawsze wyciska ze mnie łzy.

Koncert był wyśmienity, piosenki tak letnie, melodyjne i wpadające w ucho, że rozkołysały na krzesłach nieśmiałą publiczność. (Trudno Szwedom wstać i tańczyć, ale śpiewać kochają!).

Ja zatańczyłam, a co!

Przy hymnie narodowym, Du gamla, du fria wzruszyłam się trochę, bo jakże inaczej. Wzruszyłam się, bo słowa hymnu są piękne , no i poczułam, że zaczynam kochać mój drugi kraj, Szwecję.