Miesiąc: marzec 2014

To najmilsze słowa jakie usłyszałam tutaj w Szwecji, słowa mojej szwedzkiej koleżanki z grupy na studiach:

– Monika, dzięki tobie zmieniłam zdanie o Polakach.

 Serce mi urosło.

Czas zimowy już za nami!

Dziś w nocy przechodzimy na czas letni. Przesuwamy wskazówki zegara o godzinę do przodu, z drugiej na trzecią. Noc będzie krótsza ale potem dni będą coraz dłuższe, coraz jaśniejsze… Choć zima nie była taka zła, mam jej dosyć, mam dosyć tych ciemnych wieczorów, mglistych zimnych poranków. Choć jeszcze w kwietniu nie raz będzie paskudnie i  chłodno, wiatr będzie pachniał inaczej…. I zielenić się będzie!

I do lata będzie coraz bliżej. Och, tęskno i śpieszno mi do lata.

Już wyobrażam sobie te wycieczki, te pikniki, rejsy, grilowanie i w słońcu wygrzewanie.

Czy czekacie i tęsknicie, tak jak ja?

W tą nieszczęśliwą niedzielę, późnym już wieczorem przyszła do mnie koleżanka.

Przyniosła blachę tiramisu i…

…malutkiego kotka. Wraz z całym jego wyposażeniem.

– Ten kotek nie pozwoli ci się smucić. – Powiedziała.

I rzeczywiście. Kot sprawia, że ja się śmieję, uśmiecham, cieszę. Bawi się, skacze, biega; mruczy rozrzewniająco a do drzemki wybiera sobie dziwne miejsca.

Jest bardzo towarzyskim pieszczochem. Przemiłym i rozbrajającym. Czasem mi tylko skoczy znienacka na plecy, ale rzadko.

Większość dnia przesypia ale kiedy jestem w domu łobuzuje aż miło.

W nocy zaś śpi ze mną mrucząc i wiercąc się, czym wytrąca mnie co rusz z objęć Morfeusza. Nie wysypiam się, ale nieważne. Kocię jest słodkie! Zawładnęło moim sercem na tyle, że postanowiłam sprawić sobie własnego kotka.

Koleżanka wyjechała na tydzień i oddała mi tego kotka na przechowanie. (Sylwio, dziękuję, że go przyniosłaś!) Ale już widzę, że sporo bym za niego dała, bo drugi taki sam się chyba nie trafi… No ale w każdym razie MÓJ kotek już jest zamówiony. Przywiozę go po świętach.

To niesamowite, że takie malutkie, nic nie ważące zwierzę może aż tak pocieszyć! Jestem w okresie żałoby i aż czasem mam wyrzuty sumienia, że się śmieję ale usprawiedliwiam się, że Babcia właśnie roześmianą chciałaby mnie widzieć.

….

Dzisiaj zaczyna się astronomiczna wiosna, ale do Sztokholmu tymczasem, w poniedziałek, po kilkunastu wiosennych dniach wróciła zima. Taka ze śniegiem po kostki. To zdjęcie zrobiłam po drodze na uczelnię w czwartek tydzień temu,

a to w tym samym miejscu w poniedziałek. W ciągu dnia jest na plusie i ten śnieg topnieje tworząc mało elegancki widok. Zapomniałam, że mieszkam w Szwecji i że wiosna przychodzi w maju. A jednak nie ma wyjątków!

Taka pogoda nie pomaga, ale na szczęście są bliscy, są przyjaciele, jest kot i jesteście Wy.

Martwicie się o mnie i pytacie. Wasza obecność, choć wirtualna, bardzo mi pomaga, wierzcie mi. Wy tego nie widzicie, ale wzruszam się do łez, gdy czytam Wasze maile i komentarze i czuję wtedy Wasze ciepło, wsparcie i sympatię. Naprawdę! Chcę, żebyście wiedzieli też, że jestem spokojna, nie płaczę. To chyba świadomość, że Babcia już nie cierpi przynosi mi ulgę. Jutro lecę do Polski, w sobotę jest pogrzeb. Wiem, że wtedy będę płakać strasznie.

Ale póki co, jestem spokojna i uśmiechnięta. Nie martwcie się:-)

Do usłyszenia w przyszłym tygodniu, przytulam mocno!

Dzisiaj rano

moja Babcia przeszła na drugą stronę życia.

Jestem już o Nią spokojna.

Wiem, że czekacie na wieści. Wiem, że wielu z Was martwi się o mnie i myśli.

Choć blogowy zapał opuścił mnie zupełnie, siadam przy kubku gorącej herbaty i już piszę, bo jestem Wam winna nowych wieści. W Polsce byłam 10 dni. W tamtą stronę leciałam w wielkim napięciu, bo jak wiecie, chciałam zdążyć zobaczyć Babcię. Babcia leży w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym na Kamieńskiego we Wrocławiu. (Jezu, już zaczynam płakać). Trafiła do niego w połowie lutego w bardzo złym stanie i lekarze nie dawali nadziei na to, że Babcia wyzdrowieje. Na początku jeszcze była świadoma, ale powolutku wszystko przestawało pracować i podłączona do aparatów podtrzymujących życie moja droga Babcia zamknęła oczy i do dziś ma je zamknięte.

zdjęcie zrobione w lipcu 2013

W sobotę rano poszłam z moimi rodzicami i ciocią do szpitala i zastaliśmy na drzwiach kartkę, że jest zakaz odwiedzin, z powodu grypy. Lekarz ulitował się nade mną i pozwolił mi wejść do Babci na 5 minut. Babcia już była w śpiączce, a jej widok zza tych wszystkich rurek i kroplówek, takiej bezbronnej i owładniętej chorobą wywołał ogromny bolesny żal. Ale patrzyłam na nią i wydawała mi się piękna jak dawniej. Mówiłam do niej i wierzę, że mnie słyszała.

5 minut. Jedne z najcenniejszych 5 minut w moim życiu.

Spałam u Babci w pokoju,  w jej łóżku. Pościel pachniała nią, a na stoliku stały zdjęcia wszystkich wnuków i drobne upominki, jakie przywoziliśmy jej z podróży. Leżałam i myślałam, o wspólnych chwilach, o tym, jaka była, a myśli szły ku zegarowi, który wisiał nad drzwiami i odmierzał Babciny czas. Pomyślałam, jak smutne i przygnębiające mogą być dni, tygodnie, miesiące, kiedy człowiek jest przykuty do łóżka, traci siły i może nawet chęci do życia.

Dużo płynęło łez, morze łez.

Odwiedziłam Babcię jeszcze kilka razy dostając w prezencie od lekarzy swoje 5 minut, które próbowałam naciągnąć w nieskończoność. Raz zostałam ponad kwadrans ale lekarz (dr Daniel Błaszczyk) podszedł i powiedział, że to bardzo dobrze, że ja jestem, bo dotyk bliskiej kochającej osoby jest zupełnie inny. A czy Babcia wie, że ja tu jestem? – zapytałam. Myślę, że tak – zobaczyłam w oczach lekarza odpowiedź. Babcia drżała i jej oddech był wyraźnie przyśpieszony.

Respirator za nią oddycha a inna maszyna zmusza jej serce do bicia. Przez moment miałam wrażenie, że Babcia prosi o odłączenie tego wszystkiego. Moje kłębiące się myśli weszły na teren etyki. Czy to, co robimy dla niej zmuszając ją do życia jest dobre? Czy jest dobre dla niej? Czy ona tego chce?

Nigdy się nie dowiemy. Lekarze z oddziału kardiologicznego robią co mogą, żeby ratować życie. Mówią, że nadzieję, że człowiek wyzdrowieje, zawsze trzeba mieć. Pielęgniarki opiekują się Babcią wspaniale. Odczułam na tym oddziale wielką serdeczność. Tylko serce pękało, że trzeba było wyjść i zostawić ją samą i że nic nie możemy zrobić. Wszyscy czekamy. Babcia śpi – pomalutku umiera, ale nie jest jeszcze gotowa, żeby odejść. Niezbadane są wyroki boskie.

Starałam się, będąc tam na miejscu żyć i funkcjonować normalnie (bo tak nas Babcia wszystkich prosiła). Chodziłam na spacery, na zakupy, cieszyłam się Polską, uśmiechałam się do ludzi. Byłam we Wrocławiu, Lubinie i na koniec w Warszawie. Wiosennie, słonecznie, ciepło, ładnie, coraz ładniej. Tak, Polska pięknieje. Coraz więcej odmalowanych budynków, coraz ciekawsza architektura, jest coraz przyjemniej. To rzuca się w oczy, szczególnie jak się długo w kraju nie było. Inna rzecz, którą zauważyłam, to smutek na twarzach ludzi. Bezdomni, dziesiątki bezdomnych. Bieda i pijaństwo. Mnóstwo bezpańskich psów. To bardzo, bardzo smutne. A ludzie? Zwykli ludzie, na przystankach, w sklepach, w pociągach? Cudownie serdeczni. Rozmawiali ze mną! Nieznajomi! No i ten wszechobecny język polski, kurczę, to wszystko siedzi głęboko w sercu i głowie. Polska.

Ale tęskniłam za Szwecją i za swoim tutaj życiem. Wracając do Sztokholmu, myślałam, że wracam do DOMU.

Do domu wróciłam w poniedziałek wieczorem a do codzienności we wtorek rano. Biegam na uczelnię, nauki mam ponad miarę. Moje koleżanki i koledzy z uczelni dopominają się o odwiedziny u mnie, chcą koniecznie lepić ze mną pierogi. Są ciekawi, jak mieszkają i co jedzą Polacy. Są mi bliscy i pomagają mi, tak jak wiele innych kochających mnie osób przerwać ten czas zawieszenia. Za to wsparcie bardzo WSZYSTKIM dziękuję. Dzięki całemu najbliższemu otoczeniu i dzięki Wam jestem trochę silniejsza, no w każdym razie staram się być silna, nie zamęczam nikogo swoją sytuacją, staram się funkcjonować normalnie, mimo, że smutek się za mną wlecze i przypomina od czasu do czasu, że w każdej chwili może zadzwonić TEN telefon. To taki stan zawieszenia. Trudno się tak żyje.

Póki co, jestem. Między ziemią a niebem ale jestem.

I też o Was myślę. Czy u Was wszystko dobrze, jesteście zdrowi, szczęśliwi?

Przytulam mocno i ślę pozdrowienia.

Wasza Monika