Symptomy zeszwedzenia

53 thoughts on “Symptomy zeszwedzenia”

• Jolanta18 lipca 2015 at 10:19

  Wiekszosc z tej trzynastopunktowej listy jest mi bliskie. Mieszkam tu dopiero albo juz trzy lata i niestety nie władam biegle językiem ale czuje sie tu bardzo dobrze. Zauważyłam właśnie ze lubie tutejsze lato bez atakującego upału i nagłych burz co jeszcze rok temu nie było tak oczywiste. Pozdrawiam Cię serdecznie i czekam na kolejne wpisy. Cieszę sie ze znalazłam Twoj blog.

  Odpowiedź
• monimonia18 lipca 2015 at 10:42

  Ciekawe spostrzeżenia 🙂
  Ale, że wykład 40 minut?! A ile trwają lekcje? 🙂
  Pięknie czyta się Twojego bloga.

  Odpowiedź
  • yogainstockholm18 lipca 2015 at 14:23

    wykłady trwają po 1,5, ale w międzyczasie robi się przerwy 🙂 Uwielbiam ten zwyczaj, mózg może się odświeżyć i po kawce wrócić z energią na drugą część zajęć

    Odpowiedź
• Storyland1418 lipca 2015 at 12:22

  Dużo ciekawych spostrzeżeń a sprawa z kawą to jednoznaczna rewelacja , pisze to z perspektywy bezwzględnego miłośnika kawy z mlekiem. Dużo w tym wszystkim równowagi i spokoju,podoba mi się to Twoje zeszwedzenie daje Ci spory dystans do życia.

  Odpowiedź
• Ona18 lipca 2015 at 13:10

  a za rok psychiatre trzeba bedzie odwiedzic,bo ukrywanie uczuc i emocji zgodnie ze szwedzkim zwyczajem do tego prowadzi… wzglednie alkoholizm.Ja nie dam sie tak zwariowac i doprowadzic do takiego stanu.Poza tym to co opisujesz to nie jest postawa osoby otwartej na swiat za jaka sama sie uwazasz.Przykro,ze wiele ludzi przyjmuje szwedzkie zachowania i zapomina jak cudownie byc soba,rozmowna i otwarta na ludzi i swiat ! Jak moc usmiechac sie spontanicznie do ludzi na ulicy i chwilke zagadnac zamiast UDAWAC,ze sie znajomego nie widzi na ulicy.Zenada!!!!

  Odpowiedź
  • yogainstockholm18 lipca 2015 at 14:22

    Ona, Szwedzi uśmiechają się do innych i obcych dużo bardziej niż Polacy 🙂 (ale zapewne jeżeli widzą naburmuszoną minę przechodnia, to pierwsi nie wychodzą z uśmiechem, ja zawsze doświadczam samych miłych sytuacji)

    Odpowiedź
• camo18 lipca 2015 at 13:52

  Naprawde , tak sie zmienilas … ?
  C d n

  Odpowiedź
• yogainstockholm18 lipca 2015 at 14:20

  Uwielbiam każdy z wymienionych przez Ciebie punktów!

  Odpowiedź
• Anna Maria Boland18 lipca 2015 at 15:26

  To blodpudding to nie jak blackpudding, czyli nasza polska kaszanka? Chyba jednak muszę się do Ciebie wybrać i sprawdzić co to za cudo, a przy okazji to Twoje zeszwedzenie. 🙂

  Odpowiedź

• Pingback: The most important in your life is… | Yoga in Stockholm

• Marilla18 lipca 2015 at 22:03

  Zrozumialam to jako dowcip a przy okazji opisanie typowego zachowania Szweda. Coz co kraj to obyczaj, kazdy ma prawo zachowywac sie zgodnie z mentalnoscia i tradycja danego kraju.
  Udawanie kogos innego konczy sie w gabinecie psychiatrycznym o czym mysle autorka wpisu wie , tylko sobie zazartowala …
  Najwazniejsze miec odwage byc soba cale zycie. Dzieki wlasnie cudzoziemcom ten kraj nabiera barw i staje sie do wytrzymania …

  Odpowiedź
  • yogainstockholm19 lipca 2015 at 18:42

    Marilla, mam wrażenie że nie lubisz Szwecji?

    Odpowiedź
• azkabazkan18 lipca 2015 at 22:23

  Ciekawy jestem jak to działa, że jadąc do innego kraju jesteśmy w stanie poddać się wszystkim tam panującym trendom i zasadom, a będąc u siebie jakoś ciężko się do tego dostosować. Czy to środowisko i otaczający ludzie mają taki wpływ?

  Odpowiedź
• Ola18 lipca 2015 at 23:16

  To normalne… Stare polskie przysłowie brzmi „kiedy wchodzisz między wrony musisz krakać tak jak one”
  Mieszkas

  Odpowiedź
• Kris19 lipca 2015 at 12:24

  Faceci są tu w mniejszości, ale muszę przyznać fajnie się „Ciebie” czyta 😊
  Świetny blog, gratuluję i powodzenia.

  Odpowiedź
• Wojciech Hawliczek19 lipca 2015 at 20:00

  Tak sobie przeczytalem, jaka to juz jestes „szwedzka”, a najbardziej zdziwilo mnie, ze po tak krotkim okresie pobytu juz nawet myslisz po szwedzku. To jest niemozliwe, a jesli na sile tak uwazasz to bedziesz dla mnie nastepnym przykladem nawiedzonej Polki, ktora jest bardziej szwedzka od samego Szweda, a do dzieci swoich mowi w domu po szwedzku, lamiac przy tym w potworny sposob ten piekny jezyk. Ja jestem Twoim zaprzeczeniem: mieszkam w tym kraju 35 lat, od 30 jestem jego obywatelem, ale nadal mysle po polsku, poslugujac sie jednak w nienaganny sposob tak jezykiem ojczystym, jak i szwedzkim. No i wiem co to jest Filmjölk i Gvarg, ha, ha…Zycze troche dystansu i umiarkowania do samego siebie. Pozdrawiam ze Szwecji. P.S. Czy Twoj maz (rozumiem ze Szwed) jada na codzien w Twojej kuchni? Tak tylko pytam 🙂

  Odpowiedź
  • Polka w Szwecji19 lipca 2015 at 20:08

    Czy gdyby spotkał mnie Pan osobiście, miałby Pan odwagę mi w oczy powiedzieć, że jestem przykładem nawiedzonej Polki? Czy zrobiłam Panu przykrość moimi subiektywnymi spostrzeżeniami, że robi mi Pan przykrość swoją oceną?

    Odpowiedź
    • Marta19 lipca 2015 at 22:04

      Panie Wojciechu,

      Jestem krócej niż Monika w Szwecji, lecz uważam, że też podlegam temu procesowi. Monika przdstawiła swoje subiektywne odczucia na temat szwedzkości i przedstawiła je nam jako ciekawą obserwację tego zjawiska oraz to, że rzeczywiście bycie Szwedem jest łatwiejsze niż bycie Polakiem. Nie chcę wartościować Pana wypowiedzi, ale raczej ma Pan problem ze zrozumieniem tego tekstu. Znam Monikę osobiście i podziwiam to, że jako jedna z nielicznych osób pielęgnuje piękno naszego języka pisząc tego bloga, czyta niesamowite ilości polskich książek i posługuje się polskim w mowie bardzo wytwornie.
      Pozdrawiam Cię Moniko gorąco i uważam ten post za bardzo interesujący i zabawny. Ten kto go odczyta w ten sposób ma szansę na poznanie Ciebie trochę lepiej.

      Odpowiedź
  • agra77pl19 lipca 2015 at 20:56

    Panie Wojciechu. Raczej to Pan mi wygląda na nawiedzonego Polaka bo to takie polskie atakować kogoś kto się chciał podzielić swoimi refleksjami i mu wbić szpilę. Ja jestem tu od prawie 7 lat i mi również zdarza się jak Monice myśleć po szwedzku i niektóre tematy przychodzi mi też prościej omawiać w tym języku. Głównie zawodowe bo ich uczyłam się tutaj. Także życzę trochę więcej sympatii do innych i luzu w tym pięknym kraju. I mimo wszystko pozdrawiam.

    Odpowiedź
  • Anna19 lipca 2015 at 21:56

    Nieładnie traktować drugą dorosłą osobę w tak protekcjonalny sposób jak Pan to właśnie zrobił. Dystansu i umiarkowania, o, i trochę szacunku dla odmiennej opinii życzę – nie Monice, ale Panu.

    Odpowiedź
    • ewelajna19 lipca 2015 at 22:17

      Panie Wojciechu, upewnij się Pan, że nie podcinasz nikomu skrzydeł, nie wiadomo kiedy Pan będzie potrzebował wsparcia.

      Odpowiedź
  • Erynia21 lipca 2015 at 21:29

    Szanowny Panie,
    Skoro jest Pan taki „polski”, to dlaczego nie używa Pan polskich znaków diakrytycznych? Jakoś to się kłóci z „nienagannym” posługiwaniem się językiem polskim. Autorka bloga, pomimo „zeszwedzenia”, nie ma z tym najmniejszego problemu. Poza tym życzę umiarkowania i dystansu do samego siebie. 🙂

    Odpowiedź
  • Maria23 lipca 2015 at 17:14

    No, no, po trzydzuestu pieciu latach zawsze myslisz po polsku?
    Oczywiscie jest mozliwe myslenie w innym jezyku, ktory sie dobrze zna.
    A jesli twoj szedzki jest mimo tego polskiego myslenia taki nienaganny, to podpowiedz mi co to jest „Gvarg.” Moze masz na mysli kvarg (twarog)? .
    A co ma za znaczenie, jakie dania jada maz Moniki. Mimo tylu lat w Szwecji masz nieszwedzkie poglady. Tutaj jest podzial robot domowych tak ze i maz tez moze gotowac obiad.
    A jak wynika z prezentacji Moniki, jej maz nie jest rodowitym Szwedem, ale imigrantem z Polski. Dlaczego nazywa sie Henriksson nie zostalo jednak ujawnione. Moze chcial sie tak dopasowac. Czy rozmawiaja ze soba po szwedzku? Moze tak, jesli juz na tyle zeszwedziali.
    A prawdziwym Szwedem jest ten, kogo inni Szwedzi uwazaja za Szweda.

    Odpowiedź
• U stóp Benbulbena (Dagmara)19 lipca 2015 at 22:00

  Przy okazji wiele ciekowastek na temat Szwecji poznałam.
  Moniko, tak już jest, że jakaś część nas rodzi się na nowo po zmianie miejsca. Nie jesteśmy samotnymi wyspami i wszystko, co nas otacza, wpływa na nasze postrzeganie świata, na styl życia, a nawet na nasze poglądy. Wielu rzeczy doświadczyłaś po raz pierwszy po zamieszkaniu w Szwecji i one już na zawsze będą takie „szwedzkie” dla Ciebie. Rozumiem Cię doskonale, bo mnie Irlandia również zmieniła. Pewien stopień dopasowania się do rzeczywistości jest niezbędny, żeby przetrwać. W Irlandii trzeba nauczyć się żyć z wichurami, deszczem i wilgocią oraz jeździć drugą stroną drogi. Każdy kraj ma swój charakter, który z czasem musi wycisnąć znamię na przybyszach. Wcale to nie znaczy, że przez to przestajemy być sobą. Obie będziemy Polkami, choćbyśmy śniły w obcych językach. Polska zawsze będzie obecna w naszych wspomnieniach o słodkim czasie dzieciństwa, buńczucznej młodości i pierwszych krokach w dorosłym życiu. Dojrzewamy pod innym niebem i nabieramy innych barw… Pozdrawienia!
  Ps. Ostatnio piekę scone’y z wodorostami 😉

  Odpowiedź
  • ewelajna19 lipca 2015 at 22:13

    Ale ładnie to wszystko napisałaś 🙂 Pewnie, że zostaniecie sobą 🙂

    Odpowiedź
• ewelajna19 lipca 2015 at 22:04

  Moniko, wiem, że masz spory dystans do siebie i nigdy bym nie pomyślała czytając ten post (jak niektórzy), że jesteś bardziej szwedzka niż Szwedzi. Przeczytałam wszystko z przyjemnością 🙂 i bardzo mi przykro z powodu tych niesympatycznych, delikatnie mówiąc, komentarzy. Oby ich było jak najmniej. jak mi się ktoś nie podoba, to się nim nie interesuję, zajmuję się swoim życiem.
  Wszystkiego dobrego, Moniko!

  Odpowiedź
• Magda19 lipca 2015 at 23:38

  Moniko (mogę po imieniu? 🙂 ), podziwiam Cię odkąd tylko trafiłam na Twojego bloga, a jako wielka miłośniczka Skandynawii, także trochę zazdroszczę Ci możliwości mieszkania w tym fantastycznym miejscu. Czytając Twój wpis uświadomiłam sobie, że też jestem „zeszwedczona”, chociaż mieszkam w Polsce, a w Skandynawii byłam tylko póki co w Norwegii. Ale będąc taką, jaka jestem, doskonale rozumiem to, jaką Ty się stajesz. Tak to już jest, że większość Polaków (choć nie chcę wrzucać wszystkich do jednego worka) ma pewną określoną mentalność, co przekłada się m.in. na to, że będąc za granicą często z daleka można poznać, kto jest z Polski i nie zawsze wtedy zręcznie jest się przyznawać, iż też jest się Polakiem. Mnie osobiście męczy taki głośny, rubaszny (i długo by wymieniać jeszcze, jacy są Polacy) sposób bycia, dużo lepiej czuję się w tym „chłodnym”, skandynawskim. Każdy jednak ma prawo być takim, jakim chce być i jakim się chce czuć, i trzeba to uszanować. Dlatego nie bierz do siebie, jeśli ktoś pisze Ci tu coś niemiłego, bo to najprawdopodobniej wynika właśnie z cechy wspólnej wielu Polakom: kompleksu niższości. Takiemu komuś się wydaje, że musi komuś dopiec, a wtedy poczuje się lepiej. Sama do niedawna się tak zachowywałam. Ale dziś jestem mądrzejsza, a Ciebie chcę zapewnić, że tylko na podstawie Twoich blogów, nie znając Cię osobiście, da się stwierdzić, że jesteś wspaniałym człowiekiem z bogatą i piękną duszą. Nie pozwól, żeby ludzie z kompleksami pozbawili Cię tych zalet i radości z dzielenia się swoimi obserwacjami. Pozdrawiam serdecznie licząc, że kiedyś uda mi się odwiedzić twój nowy, piękny dom – Szwecję 🙂

  Odpowiedź
• Kasia w Krainie Deszczowców20 lipca 2015 at 18:57

  wspaniały wpis! zresztą jak zawsze 🙂 Większość z Twoich punktów mogłabym zatytuować jako symptomy zirlandczenia. Z takich zasadniczych różnic to to, że Irlandczycy są gadatliwi i nie przepuszczą okazji do rozmowy oraz to, ze lubią się kolorowo ubierać.
  Nie przejmuj sie roznymi hejtami trollami. Zazdroszcza Ci Twojego pieknego wnetrza (i zewnetrza) 🙂

  Odpowiedź
• Marek21 lipca 2015 at 10:33

  Większość spostrzeżeń jest mi bliska. Z jednym wyjątkiem – Szwedzi są bardzo towarzyscy i mili. Przynajmniej większość których spotkałem. Lubią pożartować, pośmiać się i cieszyć z niczego. Nieraz doświadczyłem drobnych uprzejmości od zupełnie obcych ludzi, z ich inicjatywy. No i uwielbiam ich zwyczaj witania się niezobowiązującym Hej! A to świadczy, że jednak zauważają człowieka. A są ciekawskim narodem, czasem nawet wścibskim. Ale to może wynika z ich polityki otwartości i jawności. Mieszkam od roku w Oxie, niedaleko Malmo. Pozdrawiam.

  Odpowiedź
• Mama K21 lipca 2015 at 10:59

  Czytać Twojego bloga to sama przyjemność! 🙂

  Odpowiedź
• Beata Hordyniec21 lipca 2015 at 12:35

  Moniko, napisać muszę, bo normalnie się uduszę:) Po przeczytaniu Twojego wpisu w try miga zadzwoniłam do syna mego do Londynu. Skończył tam studia i już pozostał. Mieszka w UK 10 lat i … myśli czasami po angielsku. No to jeszcze do znajomego do Alicante – 6 lat w Hiszpanii – pracuje, nie ma do czynienia z Polakami – myśli czasami po hiszpańsku.
  Oburzenie tego Pana, który Cię skrytykował jest jakieś anachroniczne:) Dla mnie Twoje „zeszwedzenie” to ewidentnie przejaw kultury, inteligencji, taktu. Otwartości w podejściu do nowych wyzwań, innej kultury. To trochę tak jak w tej modlitwie: „Boże pomóż mi zmienić to, co zmienić mogę, zaakceptować to, czego zmienić nie mogę i daj mądrość, abym odróżniła jedno od drugiego”
  Chłoniesz kulturę nowego kraju, uczysz się go, bierzesz z niego to, co mądre, właściwe, rozsądne, smaczne;) Zmieniasz się na dobre pod wpływem jednych czynników, nie mają na Ciebie wpływu durne zachowania, a masz na tyle IQ że wiesz co robisz:)
  Trochę zakombinowałam, ale czyż prostota w modzie nie jest piękna i elegancka? Segregowanie śmieci to przecież pierwszorzędna sprawa, cierpliwość – życzmy jej sobie wszyscy, wtrącanie szwedzkich słów – mnie się to zdarzyło po 4 tygodniach:))), kawa – uwielbiam.
  Gdy pierwszy raz poszłam do restauracji – jak dzikus rozglądałam sie na boki…mhhh jakie to smakowite…mniam…zobacz, co oni jedzą – to sobie zamówię…po czym jak już micha moja stała na stole odczułam błogi spokój, że mnie to talerza nikt nie zagląda:)
  Jazda po szwedzkich drogach – bajka…przystanęliśmy na chwilę tak troche na środku drogi gdyż szukalismy jakiejś nieruchomości…. i ja jako pasażerka zbladłam…Jedź – wrzeszczę do mojego kierowcy:) o matko, zaraz nas obtrąbią, nie można na środku olaboga – panikuję.
  A tu nic…było miejsce, aby nas ominąć – więc ominęło nas parę aut…wychyliłam głowę spod fotela i zrozumiałam – tu tak naprawdę jest:))))
  Zeszwedziejmy więc wszyscy:)))
  I na koniec – Moniko, możesz myślec po szwedzku, po chińsku i turecku. Tak pięknie piszesz po polsku, że póki to się na Twojego bloga nie przekłada – mysl sobie jak chcesz. Dla mnie jesteś hero gdyż Twój blog pozwolił mi poznać Szwecję teoretycznie i gdy tam pojechałam (jedynie 5 razy po 2 tygodnie byłam) to nieraz zabłysłam wiedzą, znajomościa zwyczajów i miejsc godnych obejrzenia. Żaden poradnik turystyczny sie nie umywa…
  Ufffff sorry za taki elaborat…ale ja podziwiam Twój blog, dla mnie mimo zeszwedzenia jesteś Polką (chciałam napisać przez duże „P” ale to i tak się piszę przez duże:) Koniec!

  Odpowiedź
  • agra77pl21 lipca 2015 at 12:47

    Hough 🙂

    Odpowiedź
• Ania21 lipca 2015 at 16:09

  Najbardziej podoba mi się to o chodzeniu po ulicach bez oglądania się 🙂 Marzę o takim poczuciu bezpieczeństwa w Polsce 🙂

  Odpowiedź
  • Marilla22 lipca 2015 at 11:00

    Chyba myslisz o ulicy pod biegunem polnocnym? A i tam nigdy nie wiadomo czy jakis nawiedzony nie wjedzie na jezdnie. Takie poczucie bezpieczenstwa moze byc zdradliwe i niebezpieczne .
    Ja zanim wejde na jezdnie mam kontakt oczny z kierowca. Mimo ze tu gdzie mieszkam sa 4 samochody na godzine …

    Odpowiedź
• HerrPole :)21 lipca 2015 at 17:33

  Prawo czlowieka do przerwy 😀 Uwielbiam! 🙂

  Odpowiedź
• Erynia22 lipca 2015 at 19:39

  Moniko,
  O ile krwawy pudding mnie nie pociąga a kiełbasa wygląda mortadelowato, to sernik wygląda całkiem, całkiem… Gdzie jest haczyk? A może w ogóle nie przepadasz za sernikem?

  Odpowiedź
• Aga22 lipca 2015 at 22:10

  Osobiście tez nie przepadam za falukorv ale polecam falukorv z indyka firmy „ingelsta kalkon”.. A jeśli chodzi o te „zeszwedzenie” to nie jestes sama..hihi.. I tez słyszałam śmieszne komentarze na ten temat.. Ale to jest normalne, ja mieszkam w Szwecji od 15 lat i po szwedzku myśle jeśli jakas sytuacja jest związana z czymś lub kimś szwedzkim a po polsku jeśli z czymś lub kims polskim.. I tak samo ma moja córka, ma 5 lat urodzona w Szwecji, ojciec Szwed i w domu sa dwa języki gdzie maz mowi do córki po szwedzku a ja po polsku i moja córka mowi płynnie i po polsku i po szwedzku, ja sie jej często pytam w jakim języku mysli, to oczywiscie ze wiecej po szwedzku, i to jest normalne bo jej większość wrażeń jest z przedszkola.. Ale czasami mowi przez sen i to jest taki ubaw dla mnie bo zależy jakie miała wrażenia z dnia i z kim sie bawiła, i czasami mowi przez sen po polsku a czasami po szwedzku:))) Ja uważam ze to jest fajnie umieć mowic i myślec i nawet śnić w dwóch językach:)) mnie zawsze fascynowało to ze mozna sie tak bez problemu przełączać z jednego języka na drugi:) mnie sie wydaje ze ten pan co tak strasznie skrytykował twoje „zeszwedzenie” tez mu sie zdaży pomysleć po szwedzku, tylko nigdy nad tym tak sie nie zastanawiał:)) pozdrawiam wszystkich mniej lub wiecej zeszwedzialych:))

  Odpowiedź
• Paweł Z25 lipca 2015 at 16:03

  Moniko ..żółwik a to co napisał Hawliczek pozostawię bez komentarza chociaż zamierzałem pojechać po bandzie
  Szacun

  Odpowiedź
• Monika Kwiat25 lipca 2015 at 19:21

  Bardzo ciekawy wpis! Ja jestem w Szwecji zdecydowanie krócej niż Pani, ale też już pewne symptomy w sobie zauważam (szczególnie gdy wracam do Polski, te różnice się uwydatniają). Np. to, że jestem bardziej cierpliwa, czy mam potrzebę ubierania się w stonowane kolory i nabrałam większej wrażliwości na środkowisko naturalne!
  PS: Pani Moniko, przy okazji polecam serdecznie książkę mojej znajomej Diany Rönnberg „Sercem w lesie”, pięknie wydanego studium o przywiązaniu Szwedów do natury. Ja jestem zachwycona! 🙂

  Odpowiedź
• Asia_mama_Kasia1 sierpnia 2015 at 19:41

  Ach, jak zwykle lubię sobie Ciebie poczytać; z większością się zgadzam, a jakże, tym bardziej ,że Twoje spostrzeżenia są cenniejsze niż moje bo moje są czysto turystyczne ;-), że się tak wyrażę. Ale jedna rzecz mi się nie zgadza i to nie tylko u Ciebie, ale wiele osób tak pisze- moim zdaniem Szwedzi są w obejściu milsi niż Polacy, chętniej udzielają info zagadnięci o cokolwiek na ulicy, uśmiechają się (nie wiem, czy szczerze, czy zdawkowo, ale jednak) i nie wydają mi się aż tak zamknięci w sobie, wyalienowani jak się o nich powszechnie sądzi. Ale tak jak mówię, to moje subiektywne opinie, na podstawie kilku tygodni wakacji, tuż przed następnymi :-). Być może w wakacje są bardziej bezpośredni i nastawieni na relacje międzyludzkie ;-).
  Pisz Moniko, pisz, lubimy Cię czytać.
  Btw, pan który tam wyżej, w tak kiepskim stylu się wymądrzał sam pod sobą dołek wykopał. Chciał być moralizatorem i erudytą, został tylko niesmak. Może i jest pan większym patriotą, ale nie sądzę aby był pan lepszym człowiekiem. Może czas zmienić otoczenie bo coś pan zgnuśniał….

  Odpowiedź
• Asia_mama_Kasia1 sierpnia 2015 at 19:46

  Spędzam TAM tylko kilka tygodni w roku i ….cały rok czekam na każdy wyjazd, z wzruszeniem, tęsknotą, marząc, planując każdy następny wyjazd i wiem, że nadejdzie dzień, że te 2-3 tygodnie nie wystarczą mi; po prostu czuję się tam jak w domu, a może inaczej- tak jak w SE chciałabym się czuć w domu…<3
  Chyba czasem tak jest, że człowiek żyje w jednym miejscu, a w innym lewituje jego serce ;-).
  Tack Moniko :-)!

  Odpowiedź
• Leon2 sierpnia 2015 at 00:06

  Kocham Szwecję

  Odpowiedź
• Inka19 sierpnia 2015 at 11:54

  Mam te same symptomy! Teraz jestem na długim urlopie w Polsce i spotykam się nieustannie z brakiem kultury na drodze i nieprofesjonalna obsługa klienta. Wszystkim się gdzieś spieszy, piesi w stresie przebiegają przez pasy, a gdy się im ustąpi pierwszeństwa dziękują. Obsługa w kawiarniach, sklepach jest niesympatyczna i nieprofesjonalna. Będąc na większych zakupach tylko w nielicznych miejscach byłam zadowolona z obsługi. Kiedyś w rozmowie z koleżanką na ten temat usłyszałam: 'jakbyś miała sterczeć za kasa za 1500 zl miesięcznie tez byś taka była” . Jednak uważam, ze to nie jest przyczyna niskiej płacy. Tez pracowałam w Polsce i zarówno w sklepie i biurze, mimo niezadowalających zarobków zawsze wykonywałam swoja prace z uśmiechem i cierpliwością. Ludzie sa złośliwi, niesympatyczni i krytyczni ponieważ sami tego doświadczali.

  Odkąd mieszkam w SE również w mojej szafie przeważa biel, czerń i szarość. Spragniona kolorów, chętnie ubieram barwniejsze rzeczy podczas urlopu w PL. Tu i tak bez znaczenia czy wyjdę ubrana na szaro czy nie to wszyscy się patrzą. Juz sie oswoiłam, ale w pierwsze kilka dni urlopu bardzo złe sie czułam z tymi spojrzeniami.

  Odpowiedź
• bułkęprzezbibułkę30 sierpnia 2015 at 00:30

  Już nie mogę się doczekać kiedy Polska awansuje kulturowo do poziomu krajów skandynawskich i za gwałt na dziecku będzie wyrok w postaci prac społecznych, za zabójstwo kilkudziesięciu osób wyrok 20 lat więzienia w luksusowym ośrodku i państwo będzie mogło odebrać dziecko rodzicom pod byle pretekstem.

  Odpowiedź
  • Jolanta30 sierpnia 2015 at 19:51

    …..Spokojnie ,proszę sie nie niepokoić i nie opuszczać Polski, to jeszcze wiele lat upłynie ….

    Odpowiedź
• frozenwoodlover12 listopada 2015 at 18:20

  Bardzo ciekawy tekst, czytając go zauważyłam zarówno radość z nowo nabytych cech jak i lekką gorycz z innych. Wydaje mi się, że to bardzo trudne jednocześnie się asymilować z nowym otoczeniem i pozostać w zgodzie ze sobą 🙂

  Odpowiedź
• Camo27 lutego 2021 at 01:00

  Po kilku latach wiele sie zmienia, ale temat asymilacji tak ciekawie przedstawiony tu, pozostaje dalej dla wielu nie taki latwy do realizacji. Zastanawiam sie jak wyglada to z drugiej strony. Jaki wplyw na dalsze losy tego spoleczenstwa maja Ci co tu przybyli, ich energia przelozona na ich dzialalnosc, nauke czy prace, chyba nie moze byc niezauwazona , z czasem moze doceniona i moze ksztalcujaca w jakims stopniu przyszlosc…
  mozna sobie pomarzyc ?

  Odpowiedź