Jakby jeleni było za mało, tamtego popołudnia, po drodze do domu z jeleniego gaju dostrzegliśmy na polu łosia.
Zatrzymaliśmy się, złapałam kamerę i ruszyłam za nim w pogoń.
Goniłam go przez to pole, grzęzłam w błocie, chyba nawet go wołałam.
Pewnie mnie usłyszał, bo po krótkiej ucieczce łoś stanął, obejrzał się, obrócił w moją stronę i zaczął się na mnie gapić.
Po zrobieniu paru zdjęć, zrozumiałam, że teraz to chyba on zacznie mnie gonić. A ja nie umiem szybko biegać!
Kolejna blogerka?
Nie znam się na łosiach i nie wiem, czy atakują, gdy ktoś mierzy je z obiektywu albo z czegoś innego, więc obleciał mnie strach. Na szczęście mąż zorientował się, że się boję i przyszedł mi z pomocą.
Łosiowi znudziło po chwili nasze towarzystwo i wrócił do swoich zajęć.
A my wróciliśmy do domu ochłonąć i odpocząć po dniu pełnym wrażeń.
🙂 mialas szczescie Monia!!! 🙂
Że mnie ten łoś nie pożarł?
Krótka historia mrożąca krew w żyłach! ;))
Łoś tylko chciał się z Tobą przywitać to bardzo towarzyskie zwierzę wszak Św. Mikołaj używa Łosie w zaprzęgu …
Nie renifery?
łosia na zywo jeszcze nie widziałam, ale za to jadłam łosią wędlinę i to przywiezioną ze Szwecji.