Miejscem, jakie dziś odwiedziłam był Urząd Migracyjny (Migrationsverket).
Poszłam tam, bo mogę już starać się o szwedzkie obywatelstwo i chciałam zasięgnąć wszelkich informacji, co mam robić, co złożyć, żeby to obywatelstwo dostać. Kolejki długie jak Mur Chiński, czekałam dwie godziny, siedząc, obserwując ludzi i snując wspomnienia o czasach, kiedy w tym samym urzędzie prawie cztery lata temu starałam się o przyznanie pobytu i numeru personalnego. Patrząc na tłum ludzi z całego świata, na twarze skupione w niecierpliwym oczekiwaniu na tę ważącą decyzję urzędu, pomyślałam, że oni tak bardzo chcą do Szwecji, jak ja bardzo NIE chciałam.
Jaka to parodia losu! Ja nie pragnęłam tu przylecieć, nie pragnęłam emigracji! Kochałam Polskę i wszystko, co polskie. Patrzyłam na kolejnych emigrujących z Polski i mówiłam: „Ja zostaję!”.
A jednak wyfrunęłam.
Przyjechałam do Szwecji, bo się zakochałam. Zakochałam się w człowieku, który tutaj mieszka od bardzo dawna i który długo musiał mnie przekonywać, żebym przyjechała do Szwecji. Właściwie było odwrotnie, to ja namawiałam go, żeby przyjechał do Polski. Koniec końców – zdecydowałam się wyemigrować. No dobrze, spróbuję. Uczucie do męża zwyciężyło. Przyjechałam i od początku miałam łatwo, co teraz dopiero widzę. Jako konkubina (tu się mówi sambo czyli współmieszkający) bez większych przeszkód dostałam numer personalny (personnnummer), i w Urzędzie Skarbowym (Skatteverket) bardzo szybko wyrobiono mi dowód osobisty (ID-kort). Po niecałym roku pobytu w Szwecji wyszłam za mąż, a kolejny rok później dostałam prawo do stałego pobytu. Dziś po trzech latach małżeństwa (z obywatelem Szwecji) mogę ubiegać się o obywatelstwo szwedzkie.
Mam ogromną pomoc w osobie mojego męża. Pomoc we wszelkich sprawach, związanych ze szkołą, urzędami czy pracą. Było mi łatwo. Nie musiałam pracować, znosić żadnych przeciwności, czy przykrości, nie musiałam chwytać się drastycznych środków ani drżeć o pozwolenie na pobyt. Nie musiałam chodzić od okienka do okienka i ponawiać moich podań. Nie musiałam znosić upokorzeń ani żyć w strachu, tak jak inni, którzy dostawali odmowę i w wielu wypadkach byli deportowani do swojego kraju. W czasie mojego pobytu w Szwecji spotkałam i nasłuchałam się powieści różnych osób, często ze łzami w oczach, jak wiele musiały znieść i przejść (szczególnie kobiety), żeby uzyskać swój pobyt. Poniżenie ze strony swoich „partnerów”, niekiedy pobicia i upodlenia odcisnęły piętno na życiu tych ludzi. A wszystko po to, żeby poświęcając siebie wytrzymać dwa lata i w końcu uzyskać swój upragniony pobyt na stałe.
Dopiero teraz to wszystko wyraźnie widzę i rozumiem, jak było mi łatwo, gdy patrząc na te niektóre zagubione i niepewne osoby w Urzędzie wyobrażam sobie, jak mogą się czuć. Wcześniej o tym nie myślałam, bo byłam zajęta swoim bólem emigracji, za bardzo tęskniłam za Polską i nie bardzo chciałam w Szwecji żyć. Byłam na Szwecję zła! Za to, że mnie od Polski oderwała. I za to, że jest taka zimna, i dosłownie i w przenośni.
Pierwszy rok był straszny. Płakałam do poduszki i cierpiałam. Wiele razy miałam ochotę spakować się i wrócić. Koleżanki z Polski topniały jedna za drugą, maile przychodziły coraz rzadsze. Byłam niechętna nauce szwedzkiego i niechętna ludziom trzymający taki chłodny dystans do mnie, obcokrajowca. Nie rozumiałam tego chłodu i brałam go sobie za bardzo do serca. Mąż tylko mnie pocieszał i czekał cierpliwie, bo wiedział, że to minie.
I rzeczywiście. Zaczynałam powoli czuć się lepiej. Szczególnie latem, kiedy było ciepło i pięknie wokół. Zaczynałam mieć nadzieję. Szwedzki szedł coraz lepiej, dostałam pierwszą pracę, w swoim zawodzie i towarzystwo dzieci rozjaśniło mi trochę życie. Czas mijał. A z czasem było coraz lepiej. Choć nie ukrywam, że wciąż tęsknię za Polską i że jestem ze swojej polskości dumna. I niestety muszę przyznać, że miłość do Szwecji kiełkuje coraz bardziej w moim sercu.
Obywatelstwa Polskiego nie zrzeknę się. Pozostawię sobie połówkę serca polską. Druga połówka samoistnie staje się szwedzka. Moje serce stało się szwedzko-polskie.
Życzę wszystkim imigrantom, na całym świecie, żeby ich proces adaptacji do życia w nowym kraju przebiegał możliwie łagodnie i bardzo szczęśliwie.
Ściskam Was mocno!
(fot. Jonna Jinton)
12 thoughts on “Moje szwedzko-polskie serce”
Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi
Powiązane posty
Göta Kanal – błękitna wstęga Szwecji
Życie w obrazkach
Teatr dla Polonii
Idzie nowe / Nytt på gång
Jak otrzymać szwedzkie obywatelstwo?
Time out
Dzień polarny – midnattssol
Styl wiejski, sielski czyli lantlig
Kopalnie w Gällivare
Bezcenny wspólny czas
6 czerwca – Narodowe Święto Szwecji
Midsommar w Dalarna cz. 1 Sjurberg
Święto Zmarłych
O co nie pytać Szweda?
Święto Wiśni i japońskie akcenty
Komplement
Pierwsze dni zimy, ostatnie dni roku
I już po wszystkim
W jelenim gaju
Fredagsmys
Eva Mattsson i jej pasja
Tramwajem w poprzek
Haga Park
Pierwszy Dzień Wiosny
Dzień Świętej Łucji
Obywatelka Szwecji
„Przekręt” turystyczny
Niespodzianki od życia
Jul czyli święta w Szwecji
List do czytelników
1 maja – Valborg
Wakacje!
Nobel – nagrody i wielki bankiet
W biegu
Midsommar w Dalarna cz. 2 Leksand
Zakątki Södermalm
Podróż inlandsbanan – refleksje
Życie sielskie anielskie
Ogród Króla czyli Kungsträdgården
Grudniowe smaki i aromaty
27 sierpnia
Wiosenne pozdrowienie
Galeria Baginski
Göteborg w trzech odsłonach cz. 1
Globen jako Wielka Dynia
Jesieni, to ty? Tak szybko?
Kartka z życzeniami
Zatrzymać lato
Rzeczy w Szwecji, do których się nigdy nie przyzwyczaję
Gotlandia
Język szwedzki
Tack för senast!
Festyn jesienny w Ogrodzie Bergianska
Szwedzki język migowy i świat głuchych
Julmarknad w Skansen
Wielkanoc kolorowa
ABBA The Museum
Wesołych Świąt!
Wakacyjna retrospekcja
Retro Second Hand
Blog Off
Nietypowy znak drogowy
Wakacji czas
Göteborg w trzech odsłonach cz. 2
Karta SL – jak poruszać się po Sztokholmie
Długo wyczekiwany poniedziałek
Ciepło, gorąco, parzy!
Weekend za miastem, klęska urodzaju i pochwała radości z rzeczy zwykłych
Kartka ze świątecznymi życzeniami
Wiśnie w śniegu
Wakacje!
Lucia w dźwiękach i obrazach
C jak cierpienie
Gniazdowicie
Matka i jej pierś
Birka – pierwsze miasto w Szwecji
Problem żebractwa w Szwecji
Archipelag sztokholmski – Sandhamn
Koniki z Dalarna
Racza uczta – kräftskiva
Jesień w Sztokholmie
Różowe przebudzenie
Glögg – grzaniec rozgrzewaniec
Artipelag
Świąteczny Sztokholm
Dzień gofry!
B jak brak
Pożegnanie szkierowego sezonu na wyspie Rögrund
Tyle wiosny w całym mieście!
Lśnij i żyj!
Październik i różowa wstążeczka
Weganinem być
Dzień Wszystkich Świętych
D jak dom
Zamek Królewski – Kungliga Slottet
Hejterki
Śladami Astrid Lindgren – Norröra
Olandia, kraina wiatraków
Przeprowadzka
Wielka budowa w Sztokholmie
Landsort na wyspie Öja
Warszawskie reminiscencje
Mall of Scandinavia
Trasa Monteliusvägen
Dni z nutą jazzu
Terminarze, rzecz kobieca
Zabawa u Króla
Pierwsze zanurzenie
Lato idealne
Szwedzi, miłość, flirt i Walentynki
Mały łoś i szopka z Krakowa
W pogoni za łosiem
Ratusz miejski – Stadshuset
…
Midsommar
Korzenne ciasteczka – pepparkakor
Szwedzkie wychowanie dzieci
Piastowie
Långholmen i początek wakacji
Film Roku – Återträffen
Drottningholm
Dziesięć powodów, dla których warto odwiedzić Olandię
Adwent po szwedzku
A jak asymilacja
Na końcu Europy – Nordkapp
Zegary naprzód!
Panduro Hobby
Wspomnienie Nationaldagen
Kolej śródlądowa – Inlandsbanan
Przepis na twarożek
Spacer nad kanałem
Narodowe cechy Szwedów
Przedstawienie o Katarzynie Jagiellonce
Moje tęsknoty za polską kulturą
Siła słów i moc zmieniania świata
Tradycja Julbord
Wielki dzień
Puk, puk, to znowu ja!
Lucia czyli święto światła
Wyspa Nåttarö
Ludzie listy piszą
Kocia pociecha
Pożegnanie z choinką – Julgransplundring
Piątek
Symptomy zeszwedzenia
Tam, gdzie mieszkają motyle
:-*
Dalarna, serce Szwecji
Jak na skrzydłach
Lato w Szwecji
Sztuka odpoczywania
Śladami Astrid Lindgren – Vimmerby
Wywiad
Słodko gorzki zawód
Ostatni kawałek
Pierwszy adwent – przygotowania do świąt, rozświetlanie ciemności i tresowanie kota
Sen
Midsommar w Dalarna cz. 3 Rättvik
Czas smutku
Chwile wytchnienia
Trzeci tydzień adwentu
Studencki karnawał – Quarnevalen
Dziękujemy!
Znajdź dziesięć różnic
Tajemniczy przynosiciel
Moja historia cz. 1
Ślub Madeleine
Nowy rok niesie zmiany
Göteborg w trzech odsłonach cz. 3
Gålö – oda do natury
Zimowy spacer i lekcja przyrody
Lucia
Szafranowe bułeczki
Jesienny Ulriksdal
Moja historia cz. 3
Oranżeria w Bergianska Trädgården
Granit – butik przyjazny środowisku
Pierwsze dni z kotem
Różowy koniec dnia
Archipelag sztokholmski – wyspa Utö
To już cztery lata…
Arvidsjaur i Koło Podbiegunowe
Kwestia zaufania
Sztokholmskie scenerie
Tradycyjne szwedzkie przysmaki
Landsort
Moja historia cz. 2
Arholma
Dziesięć przykazań czyli Jantelagen
Astrid Lindgren – Dalagatan 46
Nie lubię Halloween!
Wieża Kaknästornet
Ostatni dzień kwietnia
Migawki z podróży na południe
Aquaria Vattenmuseum
Lördagsmys i czas zimowy
Blisko…
Eurowizja 2016
Śladami Astrid Lindgren – Astrid Lindgrens Värld
Moja historia cz. 4
Smaki jesieni
Od serca
Plasterek
Sztokholm jak z innej bajki
Fjäderholmarna
Fika w ogrodzie Rosendal
Oda do jesieni
Nagroda od czytelnika
Legitymacje nauczycielskie
Nasza domowa nowomowa
Świąteczna wystawa
Kraj w sam raz
Na szwedzką mod(ł)ę
Paczka
Wyklejanki Wisławy Szymborskiej
Dzień o zapachu cynamonu
Just another Polish Day
Zmiana czasu
Najmniejszy pomnik w Sztokholmie
Bliskie spotkania
Hotel za kratami
Drugie urodziny Polki
Stockholm Card – jak zwiedzać i poruszać się po Sztokholmie
Listopad zaklęty w broszce
Wielkie głosowanie – Blog Roku 2014
Moja cudowna grupa
Pratar du svenska?
A w duszy wiosna gra
Migawki z Gotlandii
Kebnekaise
Pieskie życie
Junibacken
Niepokoję się…
Lussekatter z pieca Kasi
Gdybym była Bogiem…
Moje Stare Miasto
Studentka w skowronkach
Julbord
Surströmming
Bożonarodzeniowe jarmarki
Semla, Tłusty Wtorek i moc słońca
Między ziemią a niebem
Samozbiory – självplock
Magiczne białe noce
Festiwal Wikingów
Festiwal polskich filmów
Tradycje wielkanocne w Szwecji
Skansen – miniatura dawnej Szwecji
Smrodliwy smakołyk Szwecji
Ciepłe oazy zimowego Sztokholmu
Jesienne refleksje
Dziś Szwecja jest słodka!
Astrid Lindgren i pasja czytania
Co to jest szczęście?
E jak Empatia (a raczej jej brak)
Do drogich czytelników
Mariefred
Listopad optymistyczny
Polka w Szwecji za kółkiem
Park Narodowy – wyspa Ängsö
Eksperyment
Fach dziennikarki
Sztokholmskie metro – najdłuższa galeria sztuki na świecie
Życie z kotem
Dragonek
Muzeum Okrętu Waza – Vasamuseet
Migawki z Polski
Rowerem przez Möja
Popularne wpisy
Najnowsze komentarze
- Ycbo - Adwent po szwedzku
- Steven - Kopalnie w Gällivare
- Ania - Szwedzkie wychowanie dzieci
- Paweł - Znajdź dziesięć różnic
- Aleksandra - Znajdź dziesięć różnic
Archiwa
- wrzesień 2021
- marzec 2021
- grudzień 2020
- wrzesień 2020
- lipiec 2020
- maj 2020
- kwiecień 2020
- kwiecień 2017
- październik 2016
- wrzesień 2016
- sierpień 2016
- lipiec 2016
- maj 2016
- kwiecień 2016
- marzec 2016
- luty 2016
- styczeń 2016
- grudzień 2015
- listopad 2015
- październik 2015
- wrzesień 2015
- sierpień 2015
- lipiec 2015
- maj 2015
- kwiecień 2015
- marzec 2015
- luty 2015
- styczeń 2015
- grudzień 2014
- listopad 2014
- październik 2014
- wrzesień 2014
- sierpień 2014
- lipiec 2014
- czerwiec 2014
- maj 2014
- kwiecień 2014
- marzec 2014
- luty 2014
- styczeń 2014
- grudzień 2013
- listopad 2013
- październik 2013
- wrzesień 2013
- sierpień 2013
- lipiec 2013
- czerwiec 2013
witaj bardzo ciekawe wspomnienia
osobiście tez mieszkam w Szwecji już 4 lata
pozdrawiam z gotland cezary
u nas sytuacja byla zupelnie inna, sami chcielismy
nie bylo latwo ale i zbyt trudno tez nie bylo na poczatku i my juz od roku mozemy sie o obywatelstwo ubiegac ale wciaz jeszcze sie nie zdecydowalismy ….
Na pewno się Wam przyda, zwłaszcza jak będziecie się starać o wizę na wakacje w jakimś kraju. Na szczęście teraz nie trzeba zrzekać się własnego obywatelstwa.
Zacznij pisać swą powieść , będzie się sprzedawała lepiej niż kryminały Camilli Lackberg .
Noo …Aniu od Paradowskich. „henlub” ma rację. Wiedziałem że masz serce ale ze aż …takie Pozdrawiamy Jan i Ewa Koralewscy
Rzadko kiedy zatrzymuję się na długim tekście bloga, często urywam w połowie. Tego posta przeczytałam i zamierzam odwiedzić Twoje kolejne! Ładnie ubrane uczucia w słowa… Cieszę się, że jesteś dumna ze swojej polskości:) Pozdrowienia
Dziękuję za dobrą sugestię, żeby pisać „nie za długo!”. Cieszę się, że blog Ci odpowiada, postaram się nie zawieść w przyszłości. Pozdrawiam serdecznie!
Ja tez sie zastanawiam nad tym szwedzkim obywatelstwem i jakos dziwnie mi nie spieszno do niego, chociaz tak jak mowisz mozna je dostac znacznie szybciej jesli sie mieszka ze Szwedem.
Ja natomiast zamierzam zalatwiac to przez internet, bo mam troszke za daaaleko do skatteverket.
Zadumałam się nad treścią posta. Dostrzegam wiele podobieństw do mojej sytuacji i jedną (z kilku istotnych) różnicę: ja swojego obecnego kraju zamieszkania nigdy nie pokocham. Zazdroszczę Pani, że mimo iż na emigracji, jest Pani stosunkowo blisko Ojczyzny. Serdecznie życzę, aby żyło się tam Pani jak najprzyjemniej.
_______________________
W nawiązaniu do naszej wymiany komentarzy na Facebooku. Wspomniałam, że wytknięto mi kiedyś stereotypowe postrzeganie Szwecji. Nie doczekałam się jednak wyprowadzenia mnie z błędu, dlatego niniejszym idę za Pani propozycją i tutaj wyjaśnię, w czym rzecz. Na wstępie proszę tylko, aby mojej wypowiedzi nie odbierała Pani jako atak na kraj, któremu oddała Pani połowę swego serca. Chodzi mi tylko o poznanie Pani punktu widzenia na kilka kwestii.
O Szwecji wiem tyle, ile dowiaduję się z drugiej ręki, nigdy tam nie byłam. Zasłyszane opinie staram się zawsze weryfikować, na ile tylko jest to możliwe. Wiele z nich powtarza się, przytaczane są różnego rodzaju potwierdzenia. W moim odbiorze kraj ten bardzo, a pod niektórymi względami nawet drastycznie różni się od Polski.
Licznie powtarzają się sygnały o degradacji rodziny. Z wypowiedzi Szwedów i obcokrajowców (osób prywatnych/anonimowych oraz bohaterów materiałów dokumentalnych) w Internecie wyłania się dość przygnębiający obraz: „postępowy” wolny seks bez zobowiązań i aborcje; lekkie traktowanie instytucji małżeństwa, kolosalna liczba rozwodów, bliska liczbie zawieranych małżeństw; promowanie alternatywnych form „rodzin” typu serbo i sambo (na stałe, w przeciwieństwie do okresu 1 roku jak w Pani przypadku); uznawany jako normalny model rodziny składający się nawet z kilku matek/macoch, ojców/ojczymów i całej masy przyrodniego rodzeństwa; nadmierna ingerencja państwa w wychowanie dzieci; posunięte do absurdu decyzje karne wobec rodziców niesłusznie oskarżonych o działanie na szkodę dziecka; odsyłanie dzieci odebranych rodzicom od jednej rodziny zastępczej do drugiej, w tym do rodzin tworzonych przez pary homoseksulane, nałogowców na odwyku, osób samotnych – z częstotliwością uwarunkowaną np. tym, jak szybko zmęczą się one opieką nad powierzonym im dzieckiem; z drugiej strony wychowanie bezstresowe i bezkarność; brak należytego szacunku dla osób starszych i zmarłych; indoktrynacja w duchu państwa opiekuńczego; odbieranie autorytetu dziadkom i rodzicom; ustawy stymulujące rozbijanie więzi rodzinnych na różnych poziomach: między współmałżonkami, między rodzicami a dziećmi oraz między wnukami a dziadkami; represjonowanie odrębności płci. To wszystko (i więcej) razem wzięte wygląda na celowe niszczenie rodziny i podstawowych wartości.
Czy te informacje są nieprawdziwe lub przesadzone? Jeśli byłaby Pani uprzejma wyrazić swoje zdanie, chętnie je poznam.
Z pozdrowieniami.
Przeczytałam Pani post/komentarz bardzo uważnie (teraz dopiero miałam sporo czasu, by poświęcić odpowiedzi swoją energię).
Podziwiam Pani znajomość rzeczy. Wie Pani sporo, mimo, że mieszka tak daleko od Szwecji.
Wilcza część tych informacji o Szwecji zgadza się, ale trzeba powiedzieć, że są to przypadki sporadyczne w stosunku do całego państwa. jeśli zaś chodzi o wpływy polityczne, to trudno mi się ustosunkować, bo niewiele na ten temat wiem, jestem tu zbyt krótko jeszcze i moje obserwacje są bardziej z życia, z ulicy, z pracy, ze szkoły.
Myślę, że każdy kraj ma swoje mroczne strony i coś za uszami. Prawdą jednak jest, że w Szwecji żyje się dobrze, o ile nie bardzo dobrze. Jeśli oczywiście ma się pracę, dach nad głową, dobrego partnera życiowego.
Mam nadzieję, że pomogłam 🙂
Hmm. Przyznaję, że spodziewałam się innej odpowiedzi, bardziej konkretnej. Jestem też zaskoczona uwagą o sporadycznym występowaniu zjawisk, które postrzega Pani jako zgodne z prawdą. Nie wskazuje Pani, które ma na myśli, a tymczasem statystyki podają, że na przykład trwałość rodziny w Szwecji jest na poziomie 20-25%, 60% dzieci rodzi się w związkach pozamałżeńskich, 70% wszystkich gospodarstw domowych w stolicy to gospodarstwa jednoosobowe. Lecz rozumiem, że postrzeganie skali jakiegoś zjawiska zależne bywa od tego, czy nas ono dotyczy i na ile nas interesuje. Wobec tego nie dopytuję, choć byłam ciekawa choćby Pani opinii na temat efektów tzw. wolnej pedagogiki i decyzyjności dzieci o sobie wbrew woli rodziców czy braku pojęcia władzy rodzicielskiej w szwedzkim prawie i tendencyjnego przyjmowania przez wymiar sprawiedliwości punktu widzenia dziecka, gdy jest ono skonfliktowane z rodzicami (jako że ma Pani bezpośredni kontakt z mieszkańcami tego kraju oraz mediami). Szanuję jednak fakt, że to prywatny blog, a nie serwis informacyjny. Dziękuję za Pani czas, pozdrawiam.
PS: Właśnie przeczytałam najnowszy, wczorajszy post (Szwedzkie wychowanie dzieci), którego treść po części zawiera odpowiedź na moje wcześniejsze zapytania. Miła niespodzianka.
Przy okazji – ja również jestem z wykształcenia nauczycielem wychowania przedszkolnego, w Polsce był to mój podstawowy zawód (wykonywany równolegle z 2 innymi, lecz w pełnym wymiarze godzin). Dlatego czytałam z tym większym zainteresowaniem.