Między ziemią a niebem

33 thoughts on “Między ziemią a niebem”

• Dominika7 marca 2014 at 20:08

  Trzymaj się. Dużo ciepła i serdeczności przesyłam.

  Odpowiedź
  • Polka w Szwecji7 marca 2014 at 22:43

    Dziękuję:-*

    Odpowiedź
• Ala7 marca 2014 at 20:14

  Moniko!
  Trzymaj się cieplutko. Niech szczęście będzie przy tobie. Abyś zawsze była radosna i uśmiechnięta. Przytulam mocno.
  Ala.

  Odpowiedź
  • Polka w Szwecji7 marca 2014 at 22:44

    Dziękuje, Alicjo!
    Czuję, że jesteś:-*

    Odpowiedź
• Samira7 marca 2014 at 20:26

  Przechodziłam już coś podobnego. Dziadek i Babcia ze strony mamy – gdzie tylko maszyny trzymały ich przy życiu. Mój Tato, który „tylko na chwilę zasnął po obiedzie, bo tak mu się oczy zamykają” – nie obudził się już z poobiedniej drzemki (był w szpitalu). Żałuje się, że nie powiedziało się wszystkiego, gdy miało się możliwość. Ale Oni przecież o tym wiedza, co chcieliśmy powiedzieć. Pozdrawiam, Samira

  Odpowiedź
  • Polka w Szwecji7 marca 2014 at 22:46

    Och, to smutne.
    Ale, gdy sobie to wyobrażam, myślę, że nie cierpiał długo, odszedł lekko, bez cierpienia.
    To prawda, trzeba mówić, że się kocha, żyjącym, póki są, żyją, czują i takich słów oczekują.

    Odpowiedź
• mirka7 marca 2014 at 21:21

  Szwedzki spokòj ukoi Twòj smutek i doda sił,a będzie co ma być,- nie masz na to wpływu! Przesyłam serdeczności… 😉

  Odpowiedź
  • Polka w Szwecji7 marca 2014 at 22:47

    Tak też mi rodzina powtarza: nie mogę płakać nad tym, na co nie mam wpływu.
    Nie jest to łatwe….
    Dziękuję Mirko, za słowa otuchy:*

    Odpowiedź
• Ewa7 marca 2014 at 21:32

  Myślami jestem z Panią i posyłam słowa otuchy….<3 Ewa

  Odpowiedź
  • Polka w Szwecji7 marca 2014 at 22:48

    Czuję, Ewuniu, dziękuję:*

    Odpowiedź
• U stóp Benbulbena (Dagmara)7 marca 2014 at 22:13

  Trzymaj się Moniko!
  Mnie ominęło takie zawieszenie. Babcia, która zmarła już blisko 6 lat temu, po prostu poczuła się zmęczona po południu, położyła się na drzemkę i już sie nie obudziła. Dziadek odszedł od nas w ubiegły piątek po kilkudniowym pobycie w szpitalu.
  Bardzo Ci współczuję. wiem z jak ciężkim sercem musisz odbierać każdy sms z kraju, gdy każdy dźwięk telefonu, każdy e-mail może oznaczać najgorszą wiadomość. To oczekiwanie, napięcie musi być nieznośne.
  Tysiące uścisków,
  pozdrawiam – Dag.

  Odpowiedź
  • Polka w Szwecji7 marca 2014 at 22:17

    Tak mi przykro, Dagmaro!
    Ból jest świeży i nie znajdę słów pocieszenia,
    ale wiedz, że wiem, co czujesz i przez co przechodzisz.
    Jestem z Tobą.

    Odpowiedź
• Roman Dziedzic8 marca 2014 at 01:07

  A tęskniłam za Szwecją i za swoim życiem tutaj wracając do Sztokholmu myślałam że wracam do domu pięknie napisane tęsknota i dom ludzie bliscy naszemu sercu a także przyjaciele znajomi sąsiedzi odchodzą od nas z naszego życia jakże ważne jest to żeby mieć do kogo wracać dom a jeszcze jak się za nim tęskni to szczęście jest Błogosławieństwem

  Odpowiedź
  • Polka w Szwecji10 marca 2014 at 17:12

    Ze mną jest właściwie tak, że serce mi skacze z radości, że jadę do Polski (do dawnego domu) i potem skacze z radości, że wracam do nowego domu.
    Cała jestem emocją.

    Odpowiedź
• kaan8 marca 2014 at 21:06

  Moniko, 7 lat temu życie mi podobny scenariusz napisało, identyczny nawet.
  Pamiętam każda minutę spędzoną wtedy w tym szpitalu z Babcią.

  Trzymaj się, wszystkiego dobrego :*

  Odpowiedź
  • Polka w Szwecji10 marca 2014 at 17:15

    Dziękuję, Kasiu.
    7 lat i uczucie wciąż jak żywe. Musiałaś Ją bardzo bardzo kochać.

    Odpowiedź
• Anglia oczami Polki8 marca 2014 at 21:09

  Moniko wspaniale, że już jestes. Trzymaj się. Usciski 🙂

  Odpowiedź
• Leszek Świątczak9 marca 2014 at 03:18

  Ciesz się M,że są(byli) których kochasz………..

  Odpowiedź
  • Polka w Szwecji10 marca 2014 at 17:13

    Jest wielu takich.
    Serce mam gorące:-)

    Odpowiedź
• henlub9 marca 2014 at 11:28

  Powoli i niespostrzeżenie czas jej dobiega końca ziemskiej wędrówki , Mona bądź dzielna .

  Odpowiedź
  • Polka w Szwecji10 marca 2014 at 17:09

    Staram się.
    Przygotowuję.

    Odpowiedź
• U stóp Benbulbena (Dagmara)9 marca 2014 at 14:34

  Moniko! To znowu ja 😉
  Wyróżniłam Twój blog Liebsterm, szcegóły znajdziesz tutaj: http://pocztowkizirlandii.wordpress.com/2014/03/09/liebster-po-raz-drugi/.
  Uściski :*

  Odpowiedź
  • Polka w Szwecji10 marca 2014 at 17:09

    Oj!
    Jak mam się odwdzięczyć?
    :*

    Odpowiedź
• mittnorge9 marca 2014 at 14:41

  Płaczę jak bóbr… Przypomniałaś mi mojego Dziadziusia, który odszedł ponad pół roku temu… Takie to podobne było… Wszystko przestało funkcjonować i był sztucznie podtrzymywany przy życiu… W konkretnym celu… Jego ukochana córka chciała zdążyć się pożegnać. Leciała z Sycylii do Gdańska. Nie wiedziała, że umiera i że jest źle. Czuła, że musi przy nim być. My przy nim byliśmy i modliliśmy się żeby zdążyła. Był nieprzytomny. Leżał na intensywnej terapii, zakaz wstępu po 20. Ale przebłagaliśmy lekarzy i pozwolili nam tam być. Czuwaliśmy nad jego łóżkiem, mówiąc mu jak bardzo go kochamy. I że Ola zaraz będzie, żeby wytrzymał jeszcze trochę. Dokładnie o północy przyjechała do szpitala. Lekarze mówili, że on nic nie słyszy i nie czuje, że jest rośliną… Rzeczywiście, nie reagował na nas.. Ale kiedy weszła Ola i zaczęła do niego mówić, zaczął poruszać oczami oraz ustami, jakby chciał coś powiedzieć… Lekarze byli w szoku… A my wylaliśmy morze łez z wdzięczności, to było okropnie smutne ale i piękne, bo wiedział, że przy nim jesteśmy.. Odszedł parę godzin później, cicho i spokojnie… Patrzy teraz na mnie ze zdjęcia, tutaj w Stavanger.. A ja się zalewam łzami.
  Trzymaj się mocno i dzielnie, Babcia wiedziała, że przy niej byłaś. I na pewno ją to uszczęśliwiło.

  Odpowiedź
  • Polka w Szwecji10 marca 2014 at 17:08

    Dziękuję Ci za te słowa. Nawet nie wiesz, jak mi pomogłaś.

    Odpowiedź
• gbgjanne9 marca 2014 at 21:54

  Jak dobrze, ze Ja odwiedzilas. Moze Ona czula Twoja obecnosc.

  Odpowiedź
  • Polka w Szwecji10 marca 2014 at 17:07

    Muszę w to wierzyć.

    Odpowiedź
• vagabundo del mundo12 marca 2014 at 16:06

  Moniko, przyszłam tu niedawno i od razu trafiłam na poprzedni wpis. tak bym chciała, żeby Twoja babcia wyzdrowiała! na pewno wiedziała, że ją odwiedzasz, mocno wierzę w takie rzeczy! przesyłam Ci wiele ciepła i życzę dużo siły w tym trudnym czasie. pozdrawiam!

  Odpowiedź
  • Polka w Szwecji13 marca 2014 at 07:20

    Dziękuję, Słoneczko.
    Moja Babcia już nie wyzdrowieje, choć wiele bym za jej zdrowie i jeszcze parę lat oddała i ciągle mam nadzieję….

    Odpowiedź
• vagabundo del mundo13 marca 2014 at 10:34

  gdy przyszłam tu po raz pierwszy, trafiłam na poprzedni post. chciałabym bardzo, żeby Twoja babcia wyzdrowiała! niestety wszystko w życiu ma swój czas… ale za to pozostaną piękne wspomnienia 🙂 przesyłam dużo ciepła i życzę siły w tym trudnym dla Ciebie czasie!!!

  Odpowiedź
• vagabundo del mundo13 marca 2014 at 10:38

  oj, zdublowałam komentarz, teraz dopiero widzę, że nowe zapisują się na górze, a szukałam na dole, myślałam, że się nie zapisał, a tu niespodzianka 😉 możesz wyrzucić ten drugi. pozdrawiam raz jeszcze w takim razie 🙂

  Odpowiedź
  • Aga16 marca 2014 at 14:08

    Mi tez wróciły wspomnienia z przed kilku mcy. Mialam tez podobnie jak ty z ta różnica ze moja babcia byla do konca swiadoma.Tez tak jak ty na wiesc ze babci się pogorszyko wsiadlam w pierwszy samolot zeby zdążyć się chociaż pozegnac.Spedzilam z babcią kilka cudownych dni.Zdazylam powiedzieć jej jak bardzo ja kocham i jak wazna osoba byla w moim życiu. Moja druga mama i najlepsza przyjaciolka. Po kilku dniach niestety nusialam zostawic babcie i wracac do SE. Ciezko bylo mi strasznie bo czulam ze jest to nasze ostatnie spotkanie. Po powrocie kazdy tel przyprawial mnie o dreszcze ze to moze byc juz. I w końcu sie stalo. Wiadomosc o śmierci babci byla najgorsza w moim życiu. Minelo kilka mcy juz a ja nadal nie wierze ze jej juz nie ma. Boli juz troszkę mniej ale tesknota jest nadal i ciężko z tym zyc. Babcia zostawila mi mnustwo cudownych wspomnien i madrosci zyciowych. Byla wspanialym czlowiekiem i jestem dumna ze bylam jej wnuczka. Na zawsze zostanie w moim sercu i pamieci.

    Odpowiedź
• Aga16 marca 2014 at 14:09

  Mi tez wróciły wspomnienia z przed kilku mcy. Mialam tez podobnie jak ty z ta różnica ze moja babcia byla do konca swiadoma.Tez tak jak ty na wiesc ze babci się pogorszyko wsiadlam w pierwszy samolot zeby zdążyć się chociaż pozegnac.Spedzilam z babcią kilka cudownych dni.Zdazylam powiedzieć jej jak bardzo ja kocham i jak wazna osoba byla w moim życiu. Moja druga mama i najlepsza przyjaciolka. Po kilku dniach niestety nusialam zostawic babcie i wracac do SE. Ciezko bylo mi strasznie bo czulam ze jest to nasze ostatnie spotkanie. Po powrocie kazdy tel przyprawial mnie o dreszcze ze to moze byc juz. I w końcu sie stalo. Wiadomosc o śmierci babci byla najgorsza w moim życiu. Minelo kilka mcy juz a ja nadal nie wierze ze jej juz nie ma. Boli juz troszkę mniej ale tesknota jest nadal i ciężko z tym zyc. Babcia zostawila mi mnustwo cudownych wspomnien i madrosci zyciowych. Byla wspanialym czlowiekiem i jestem dumna ze bylam jej wnuczka. Na zawsze zostanie w moim sercu i pamieci.

  Odpowiedź